Zondag 14 april was het dan eindelijk zover. We hadden er met z’n allen lang naar uitgekeken. Na de nodige voorpret en voorbereiding was iedereen er klaar voor. Het is toch altijd één van hoogtepunten van het seizoen. Op de dag er voor worden de tassen klaar gemaakt. Hoewel door de organisatie gezorgd wordt voor een natje en een droogje voor onderweg, nemen we zelf toch altijd ook wat lekkers mee. ‘S avonds op tijd naar bed om vervolgens niet meteen in slaap te kunnen vallen en ’s morgens, op de dag zelf, nog voor de wekker wakker te worden van enthousiasme en gezonde spanning. Excited noemen de Amerikanen dat zo mooi. Hoewel het nog geen half zeven is, nemen we toch maar wat te eten maar verder dan een paar happen komen we niet. Het sanitaire intermezzo dient zich al vroeg aan op zo’n dag.

En dan gaat het gepakt en bezakt naar het vertrekpunt. Iedereen is mooi op tijd, op die ene enkeling na dan. Nadat iedereen z’n bagage heeft ingeladen, zijn we klaar voor vertrek als ware het een schoolreisje. Na anderhalf uur reizen onder het genot van muziek, afgewisseld met nieuws, actualiteiten, sterke en minder sterke verhalen, komen we aan: Ronde van Arnhem, here we are!

April doet wat hij wil. De winterse neerslag van zaterdag had ons land dan wel verlaten maar de kou was nog niet verdreven. De noordoosten wind was zichtbaar, getuige het kippenvel op die paar blote benen van bikkels die het weerbericht aan hun laars lappen. De rest wist: ‘Op de kou kun je je kleden’ en dus zo gezegd, zo gedaan.

En zo vertrokken we, acht man sterk, (R moest helaas passen) voor de tocht van 125km door het Arnhemse achterland, via de Rijnvallei naar de Veluwe, samen met zo’n 3000 andere wielerrecreanten. Al snel ontstond de verwachte tweedeling, voorheen ook wel eens A-groep en B-groep genoemd, beide 4 man sterk met daarin de te verwachte namen. Hoewel de aanwezigheid van sabbatical-JJ toch wel het vernoemen waard is. Met de eerste hoogtemeters vers in de benen maar nog voor het bereiken van de klimtijdmeeting op zo’n 25km, wist ook André de oversteek te maken.

De klimtijdmeeting lag op de Snippendaalseweg, één van de wegen die naar bekende Posbank leiden. De ‘berg’ heet officieel Zijpenberg en is ruim 2km lang. Met een gemiddeld stijgingspercentage van 3,5 en max. 6,5% is deze beklimming voor ons Limburgers niets om bang van te worden. Het feit dat hier een tijdmeeting ligt, maakt wel wat in ons sportmannen, los en dus wil iedereen hier toch even wat harder trekken en duwen. De beloning is voor iedereen gelijk, namelijk een mooi uitzicht op dit mooie natuurgebied.

Na zo’n 45km bereiken we de eerste pauzeplek wat zoveel betekent als aanschuiven in de rij op zoek naar een reep, banaan en wat sportdrank, een sanitaire stop en door. Het weer nodigde niet uit om lekker even in het gras te gaan liggen, mocht je dat al willen. Nee dus, dóór, maar niet nadat we onze teamgenoten nog even hebben begroet.

De volgende 50 km tot aan de volgende snackplek verliepen nagenoeg vlak en vlogen, bijna letterlijk, voorbij. In het kielzog van een sterke groep locals haalden we bijna ongemerkt mooie snelheden. Binnen 1.45uur waren we er, veilig en wel, én met z’n vijven. Kilometervreter T, de herboren R, de onvermoeibare A, sabbatical JJ bij wie de trainingsachterstand slechts een klein krampje had opgeleverd en ondergetekende. M, lekker op z’n gemak, I-over kilometervreter gesproken-, en ik laat me niet ge maken-C, zouden we bij de finish pas weer terug zien.

Voorzien van de laatste energiedrank en reep, zetten we koers richting het eindpunt, in Papendal. Onderweg, bij een onvoorziene stop door materiaalpech, werden we er door de mecanicien van dienst, op gewezen dat de Italiaanse weg nog op ons lag te wachten. We hadden volgens het routeschema inderdaad nog wat hm’s op te rapen. Een kleine kilometer over steentjes, met een stijgingspercentage van gemiddeld 4,6 en max. 7% zorgde daarvoor. Na een dikke 110km komen die dan toch net even wat harder aan, zeker bij de mannen die pas later willen pieken in het seizoen. Na deze inspanning ging het 15 km vlak en wind meestal mee, naar de finish waar we gezamenlijk met een welverdiende pasta en een drankje afscheid namen van Papendal en de Ronde van Arnhem.

Een mooie tocht met goede, duidelijke routeborden, sobere maar voldoende voorzieningen bij de start, finish en onderweg en een snelle pech-onder-weg-hulpdienst. Het was eens wat anders maar de omgeving én het schoolreisjesgevoel maakte het er niet minder om!

Christopher!